We leven in een elektromagnetisch universum, alles is dus in zekere zin magnetisch. De wet van de aantrekkingskracht houdt kort gezegd in dat je met je eigen gedachten, je realiteit creëert. Je trekt dus, als een magneet, zaken aan. Alles is energie en alles heeft een bepaalde frequentie: wij, onze huizen, meubels, dieren, de natuur… De gedachten die we denken hebben ook een bepaalde frequentie. Frequenties trekken elkaar aan of stoten elkaar juist af. Hoge frequenties trekken hoge frequenties aan en lage frequenties trekken op hun beurt weer lage frequenties aan. Nu zal je denken, ja zal wel, maar wat heeft dat er mee te maken? Alles.

Ik was vroeger bang van mijn eigen schaduw, of zo leek het soms. Kort samengevat was ik als kind bang van veel zaken. Ik denk dat dit begon rond mijn vijfde levensjaar. Als ik daar nu achteraf op terugblik zat mijn angst geworteld in de scheiding van mijn ouders en mijn toen-afwezigere papa. Ik was voornamelijk bang om verlaten te worden door iedereen die ik liefhad maar met nadrukkelijke focus op mijn mama. Ik had ’s nachts vreselijke nachtmerries. Ik had fopspenen aan mijn handen en voeten, mijn knuffel Sloef, een muziekje voor het slapengaan en een nachtlampje dat de hele nacht brandde om me meer comfortabel te laten voelen.